Abdülhamit çok hastayım duygusu içinde revire gitti. Revirde doktor bulunmazdı bir hemşire ve bir sağlık memuru bulunurdu. O gün revirde hemşire vardı. Hemşire Abdülhamit’i görür görmez ayağa kalktı ve heyecanla “Ne olmuş sana böyle?” deyince Abdülhamit’in ağrıları ve halsizliği bir kat daha arttı. Hemşire “Yüzün gözün sararmış sarılık olmuşsun galiba” diyerek hemen devlet hastanesine gitmesini tembihledi. Daha sonra Abdülhamit’i alıp müdür yardımcısının odasına götürdü. Hemşire müdür yardımcısına “Hocam acil durum bu öğrenci çok hasta sarılık olmuş galiba hemen devlet hastanesine götürülmesi gerekir.” deyince müdür yardımcısı pikap şoförüne seslenerek “Arabayı hazırla!” sağlık memuruna da hazırladığı sevk kâğıdını verip ona “Bu öğrenciyi devlet hastanesine götür!” dedi. Abdülhamit’in sınıf ve koğuş arkadaşı Abdulkadir onu yalnız bırakmadı. Abdulkadir sağlık memuru ile pikaba bindi ve devlet hastanesine doğru yola çıktılar.
Hastaneye vardıklarında sağlık memuru elindeki sevk kâğıdıyla ikinci katta bulunan doktorun odasına Abdülhamit ile girdi. Doktor Abdülhamit’i görür görmez hemşireye dönerek “Acil hastanın yatışını yapın!” diyerek onu üçüncü katta bulunan koğuşa sevk ederler. Buraya geldiklerinde koğuşta iki yatakta boştu. Abdülhamit hastanede kaldığı süre içinde odasına hiç hasta alınmadı ve bir yatak sürekli boş kaldı. Hastane yetkilileri sarılığın bulaşıcı olduğunu düşündüklerinden olacak ki kimseyi odaya almadıklarını Abdülhamit sonradan öğrendi. Abdülhamit yatağına uzandı. Sağlık memurları da birer sandalye çekerek bir müddet ona moral olsun diye yanına oturdular. Kısa bir süre sonra bir hemşire geldi ve Abdülhamit’in tahlilleri için kolundan kan aldı.
Abdülhamit Öğretmen Lisesi ikinci sınıf öğrencisiydi. Derslerinde başarılı, özgüveni yüksek ve tuttuğunu koparan bir öğrenciydi. Okul futbol takımının en iyi oyuncusuydu. Daha ortaokul yıllarında futbolla ilgiliydi ve Batman Petrol Spor alt yapısında yetişmişti. Hocası Abdülhamit’in Mersin Öğretmen Lisesini kazandığını öğrenince Mersin İdman Yurdu futbol takımı hocasına hitaben bir mektup yazarak onunla görüşmesini söyledi. Abdülhamit mektubu Mersin’e geldikten bir ay sonra Mersin İdman Yurdu hocasına verdi. Mersin İdman Yurdu hocası da Abdülhamit’i birkaç antrenmanda denedikten sonra onu beğendi. Abdülhamit bir müddet Mersin İdman Yurdunda antrenmanlarına devam etti. Okuldaki derslerin ve sınavların yoğunluğunda antrenmanlara katılmayınca takımla ilişkisi kesildi. Abdülhamit Eğitim Enstitüsü yıllarında Mersin Gülnar Sporda mezun oluncaya kadar top oynadı. Abdülhamit Öğretmen Lisesine geldiği ilk günden itibaren okul müdürü, beden eğitimi öğretmenleri ve diğer öğretmenler tarafında tanınan ve sevilen biri oldu.
Abdülhamit Mersin’e geldiğinde annesi ve babaannesini geride bırakmıştı. Kendisi beş yaşında, kardeşi üç yaşındayken babaları öldü ve yetim kalmışlardı. Annesi Abdülhamit’i o güne kadar bir an bile yanından ayırmadı ve onu gözü gibi korudu. Okula geldiği andan itibaren babaannesi ve annesini hiç mektupsuz bırakmadı. Çünkü Abdülhamit onların her şeyi olduğunu biliyordu. Abdülhamit arkadaşlarına hayata iki sıfır mağlup başlamasına rağmen hayatın tüm sert ataklarını gücüyle bertaraf ettiğini ve yıkılmadan ayakta kaldığını övünerek söylerdi. Akşam geldi ve oda kararmaya başlayınca sağlık memuru oda lambasını yaktı. Abdulkadir ve sağlık memuru Abdülhamit’e okula dönmelerini gerektiğini söyleyerek hastaneden ayrıldılar. Abdulkadir okula döndüğünde okuldaki tüm öğrenciler etrafına toplandı ve Abdülhamit’in durumunu sordular. Abdulkadir “Abdülhamit iyidir doktorlar tedaviye başlayacak ve en kısa sürede iyileşip aramıza dönecek.” dedi. Gece geç saatlerde hemşire Abdülhamit’in koğuşuna geldi ve “Tedavine başlıyoruz.” diyerek koluna büyükçe bir serum taktılar. Serumun içine boşaltılan ilaçlar damarına aktıkça rahatladı. Ağrılar yavaş yavaş yorgun bedenini terk edince birden kapıyı çalmadan içeri yabani bir canavar gibi vahşi düşünceler başına üşüştü. Abdülhamit gurbetteydi kimsesizdi ve yalnız başınaydı. Serum damla damla damarında şifa olarak gezdirirken birden yüreğini bir titreme aldı. Annesi, babaannesi ve küçük erkek kardeşi kızgın bir demir gibi aklına düştü. Kendi kendine “Ne yapıyorlar acaba?” dedi. Annesi hasta olduğunu duyarsa ve bu odada yalnız başına kaldığımı öğrenirse bu gece bir araç bulamazsa yaya Mersin’e kadar gelirdi gece yalnızlık ve kimsesizlik yetimliğini perçinleyerek yüreğinin derinliklerinden sıcak ve bir gözyaşı olarak yanağından çenesine akınca kendini çok kötü hissetti. O gece düşünceler yedi başlı bir canavar gibi sabahın ilk ışıklarına kadar ona saldırdı, durdu. İlk ışıklar odasına bir kurtarıcı gibi girdiğinde rahatladı ve yorgun gözleri kendini emniyette hissedince uyudu. Gözünü açtığında Abdulkadir ve birçok arkadaşı başucunda ona bakıyordu. Abdülhamit yatakta doğruldu ve arkadaşlarına niye zahmet edip geldiniz, dediğinde hemşire elinde yemek tepsisiyle odaya girdi ve Abdülhamit’e “Sana özel yemek getirdim. Bunların dışında hiçbir şey yememelisin!” dedi ve odadan ayrılınca Abdülhamit tatsız tuzsuz yemeğini istemeye istemeye yedi. Arkadaşları esprileri ile odayı okul koğuşuna çevirdi ve kahkahaları koridoru çınlattı. Abdülhamit gece yaşadığı kâbusu okul arkadaşları sayesinde kısa sürede atlattı ve neşesi yeniden yerine geldi. Öğrencilerin gürültülü konuşmaları birden bir bıçak gibi kesildi ve tarih öğretmeni Nezahat Hanım elinde üstü örtülmüş bir tepsiyle odaya girdi. Öğrenciler Nezahat öğretmenin elindeki tepsiyi alarak boş bir masaya bıraktı ve oturması için ona bir sandalye getirdi. Nezahat öğretmen Abdülhamit’e “Evladım sarılık olduğunu duydum ve bir an önce sağlığına kavuşman için iyi beslenmen lazım diye bazı yiyecekler hazırlattım.” diyerek masa üstündeki tepsiyi getirdi ve Abdülhamit’e yakın duran masanın üstüne bıraktı. Emreder bir ses tonuyla bunlar yiyeceksin dedi. Hamit tepsiyi ve içindekileri görünce birden geçmişe döndü ve annesini hatırladı. Abdülhamit evde hastalandığında annesi tepsilerle yemekleri başucuna bırakır ve yemesi için ona yalvardığını hatırladı. Nezahat öğretmen şefkat dolu gözlerle tepsidekiler göstererek bunları bal, tereyağı, tahin, pekmez, balık ve birçok yiyecek dedi. Bu kadar zengin sofrayı ilk defa gören öğrenciler kendi aralarında şakalaşarak keşke biz de bu yiyecekleri yemek için hastalansaydık diye söylendiler.
Nezahat öğretmen, öğretmen okulunun en kıdemli öğretmenlerindendi. Evliliğinde hiç çocuğu olmamış ama her çocuğu kendi çocuğu gibi sevdiğinden ona “anne” lakabı takılmıştı. Nezahat öğretmen Abdülhamit’in hastalandığını duyunca bir anne refleksi ile gece gözüne uyku girmez ve sabahın erken saatlerde hazırladığı tepsiyi hastaneye getirir. Abdülhamit yirmi güne yakın kaldığı hastanede Nezahet öğretmen bir annenin evladına gösterdiği şefkatin aynısını Abdülhamit’e göstererek her gün hastanede ziyaretine gider ve sağlığına kavuşması için yiyecekler taşır. Hemşireler ve hastabakıcılar Nezahat öğretmeni gördüklerinde Abdülhamit’e “Bak annen geliyor!” diye takılırlardı. O günden sonra okulda herkes Nezahat öğretmenden Abdülhamit’in annesi diye söz etti. Abdülhamit hastane sürecinde ve taburcu olup okula döndüğü dönemlerde Nezahat öğretmen her gün Abdülhamit’e evde pişirdiği yemekleri getirirdi. O yıl ve daha sonraki yıllarda da Nezahat öğretmen Abdülhamit’i hep sordu.

Abdülhamit Öğretmen Lisesi ve ardından Eğitim Enstitüsü’nden mezun olur ve öğretmenlik mesleğine başlar. Memleketin çeşitli şehirlerinde öğretmen olarak görev yapar. Aradan uzun yıllar geçer. Tamı tamına 44 yıl geçer. Bir gün Abdülhamit Mersin Öğretmen Okulu sitesindeki haberlere göz atarken Nezahat öğretmeni ziyaret eden bir grup öğretmenle fotoğrafını görür. Birden ışınlanmış gibi o hasta olduğu günlere döner. Yüreği ona emreder ve kızgın bir şekilde “Sana annen gibi bakmıştı bugüne kadar onu niye sormadın!” diye mahkeme salonundaymış gibi kendini suçlu sandalyesine oturmuş gibi hissetti. Bir suçlu gibi içi içini yedi. Nezahat öğretmenin telefon numarasını arayıp buldu ve yıllar sonraya zaman tünelindeki bir seyyah gibi telefonun tuşuna bastı ve “alo” dedi. Karşı taraftan “buyurun” diye bir ses duydu. Ben Abdülhamit k….Öğretmen Lisesinden öğrenciniz dediğinde Nezahat öğretmen hiç tereddüt etmeden “Nasılsın iyi misin evladım?” diye sanki dün birbirlerinden ayrılmış gibi sıcak sözcüklerle onu sordu. Abdülhamit vefasızlığına kızdı ve bugüne kadar onu nasıl sormadım diye büyük bir mahcubiyet çukurunda depreştiğini hissetti. O anda Nezahat öğretmenle Abdülhamit eski günleri yeniden yaşanmış gibi konuştular. Nezahet öğretmen bir süredir hasta olduğunu ayakların tutmadığını kendisine bir hasta bakıcının baktığını söyledi. Abdülhamit o birkaç dakikalık sohbet sonrası kendini hiç bu kadar kötü hissetmemişti. Abdülhamit telefonu kapatmadan “Hocam en kısa zamanda ziyaretinize gelip elinizi öpeceğim.” dediğinde Nezahet öğretmen “Hayır evladım telefonla arayarak dünyaları bana vermiş kadar sevindirdin.” dedi ama vicdan ağrısı Abdülhamit’i bir türlü bırakmadı. Abdülhamit bir an önce huzur bulmak için Mersin’e gitmek için hazırlığa başladı.