Arif BİLGİN

Trenle geldim Mersin'e, elimde tahta valiz
Sıladan ilk ayrılışım, gurbeti ilk duyuşumdu
Şaşkın, ürkek, tedirgindim; ne yol biliyordum ne iz
Sordum Öğretmen Okulu'nu, tarif ettiler
"Pozcu'dan sonra, Göçmenköy'e varmadan" dediler
Tanıdık hemşehriler karşıladı, yabancılık çekmedik
Gezdirdiler dört bir yanı; biraz mutlu biraz şaşkındık
"Şu binada sınıflar var; giriş katı idaredir, kütüphane de orada
Şu bina yemekhane, üst katları koğuş doludur, koğuşlar ranza
Şu odalar berber, terzi, harita odası, karşısı kantin boydan boya"
Seni sevdim okulum, seni yaşadım doya doya

Karavanadan yemek, ekmeği bölüşmek
Hüznü, sevinci; sabunu, jileti paylaşmak ilkti
Etüt saatleri, her fırsatta deniz, spor salonu
Ranza, battaniye ilkti; nefes, ter ve insan kokulu koğuşlar
Geceleri "yat" sabahları "kalk" diyen ziller
İlk burada görüp yaşadıklarımızdı
Yatardık nevresimlere sokulu sokulu
Unutamadım seni Mersin Öğretmen Okulu

Portakal bahçesinde şu turunç ağacıymış
Tadı ekşi ötesi acıymış, burada anladım
Anadolu kokan nice arkadaşlar tanıdım
Kız, erkek, köylü, kentli, esmer, sarışın
Kimi sapına kadar yiğit, kimi ölümüne kardeş bacıymış
Nice arkadaşlar; tek kuruş harçlığı gelmeyen
Nice arkadaşlar; sessiz, utangaç, çaresiz
Niceleri güzel sesli, şair, pehlivan, sırılsıklam âşık
Hele öğretmenler, yürekleri sevgi, elleri gül kokulu
Unutamadım seni Mersin Öğretmen Okulu

Kimimiz gündüzlü, kimimiz yatılı
Kimimiz doğulu, kimimiz batılı
Müslümanı, Hristiyan'ı vardı, Alevi'si, Sünni'si
Türkü, Kürt'ü, Çerkez'i, Çeçen'i, Arap'ı, Ermeni'si
Harman gibi toplanıp, hamur gibi yoğurulduk
El ele tutuşup tek vücut olarak doğrulduk
Fazlamızı atmaya çalıştık eksiğimizi almaya
Buraya adam olmaya geldik yani öğretmen olmaya

Ne ilklerin hükmü kaldı ne sonların
Kimimiz gönlünü bırakıp ayrıldı bir yanı yarım
Kimimiz yüreğinde hâlâ yaşatır o ürpertileri
Ne sevinçler, nice hüzünler yer etti kalbimizde
Bu okul ve Mersin silinmez izler bıraktı kalbimizde
Öğretmen olup dağıldık yurda, elimizde meşale
Artık ölene kadar bir elimiz güldür, bir elimiz lale